حُسنِ زمین و زمان

سلام حُسنِ زمین و زمان… سلام حسین
سَرت سلامت و ماهِ رُخت تمام، حسین!

چقدر دور سَرت آفتاب می گردد
ستاره ها همه محوِ تو صبح و شام… حسین!

تو سَروَری و عجب نیست پیشِ پای سَرت
بِایستند درختان به احترام حسین

سَرت به نیزه بلند است در برابرِ من…
چنان بلند که شد رَشکِ خاص و عام حسین

اسارتِ سَر و داغِ فراق و از طرفی
غمِ اهانتِ پس کوچه های شام، حسین!

دلم که تنگ‌تر از دستِ مردمانِ شب است
شکسته مثل سَرت بین ازدحام، حسین

خدا اگر بپذیرد، قشنگ خواهد شد
هرآنچه بر سَرم آمد در این قیام، حسین!

“سَرم خوشست و به بانگِ بلند می گویم”
همیشه درد “حسین” است و التیام “حسین”…

عارفه دهقانی