سر درس مهدویت ۹۰ (وظایف منتظران فرج ۵)
وظیفه پنجمی که می توان برای منتظران ظهور حضرت صاحب الامر عجل الله تعالی فرجه تصویر نمود «حزن در فراق آن حضرت» است. مانند عزیزی که از دست می دهیم و هر چند به کارهای روزمره می پردازیم اما حزن او همواره گوشه دل ما جای دارد.
آری دعای ندبه – که ندبه امام صادق علیه السلام است – بزرگترین شاهد بر این غم جانسوز است که باید منتظر را همراهی نماید.
سدیر از اصحاب امام صادق علیه السلام می گوید: شرفیاب حضور حضرت شدیم، دیدیم روى خاک نشسته و چون فرزند مرده جگر سوخته گریه می کرد، اندوه تا گونههایش رسیده و رخسارهاش دگرگون شده و چشمانش پر از اشک است و می گوید: «اى آقایم غیبت تو خواب از چشمم ربوده و آرامگاهم را تنگ کرده و آسایش دل را برده، اى آقایم غیبتت سوگواریم را بفجائع ابدى پیوند زده و یکى را پس از دیگرى ناپدید کرده و جمع و شماره دوستان را نابود نموده، من دیگر اشکى که از چشمم روان است و نالهاى که از گرفتاریهاى اندوهم و بلیات گذشته از سینهام سر میکشد احساس نمیکنم جز همانى که در برابر دیدهام مجسم است و از همه گرفتاریها بزرگتر و جانگدازتر و سختتر و ناآشناتر است.» سدیر گوید: چون امام صادق را در این حال دیدیم از این مشکل هولناک و پدیده وحشتناک عقل از سر ما پرید و دل ما پاره شد و گمان بردیم از آسیب کوبندهاى در سوز و گداز است و مصیبتى از روزگار وارد شده است عرض کردیم یا ابن خیر الورى خدا دیدهات را نگریاند، از چه پیشامدى اشکت روانست و دیدهات گریانست؟ چه وضعى پدید شده است که شایسته این سوگواریست؟ امام صادق علیه السلام یک آهى کشید که درونش بر آمد و پریشانیش افزوده گشت و فرمود: «از غیبت طولانی قائم علیه السلام و بی دین شدن بسیاری از مردم در عصر او یاد کردم و اینچنین غم وجودم را در بر گرفت.» (ر.ک: کمال الدین، ج ۲، ص ۳۵۳)